22 Januari 2023, grijs weer, geen zon, prima voedingsbodem voor depressiviteit.

Een paar maanden na mijn Franciscaanse Voetreis naar Assisi beginnen de caminokriebels weer. De hang naar avontuur, onbekende paden, waar en wat eet ik, waar slaap ik, wie ga ik ontmoeten? Een periode om video’s van mijn vorige camino’s nog eens te bekijken, en nieuwe plannen te maken. Wat de oude videofilms betreft: de Camino del Norte uit 2018 staat op 1. Een goede 2^e is de Portugués met aansluitend Fisterra die Janny en ik in 2019 liepen. En de Primitivo uit 2016 scoort ook nog steeds hoog.

Telkens als ik weer een video afkijk denk ik, volgende keer toch proberen de kwaliteit te verbeteren. Betere geluidskwaliteit qua ingesproken tekst, minder schokkende beelden, meer tekstblokjes met info, andere overgangen naar een volgend filmshot. Elke volgende video vind ik de kwaliteit wel beter geworden (lichtelijk arrogant misschien?), maar ik zie ook genoeg verbeterpunten. Natuurlijk beperkt mijn camcorder (Sony HDR CX-625) de mogelijkheden, maar een kwalitatief betere camcorder betekent een duurdere aanschaf én een stuk hoger gewicht om mee te slepen.

In juni 2023 verwachten wij ons 2^e kleinkind, dus vakantie- en wandelplannen proberen wij daaromheen te plannen. Zo wil ik in mijn directe woonomgeving het volgende doen:

Walk of Wisdom –> deze tocht wil ik komend jaar (nog eens) in zijn geheel lopen, en er met mijn camcorder en drone een mooie, documentaire-achtige film van maken.
Wegen met Zegen –> een camino door de Betuwe, waarvan ik ook een documentaire-achtige film wil maken.
Jabikspaad –> Misschien wordt dat dit jaar mijn 3^e camino, van Jacobiparochie tot Hasselt, om een documentfilm van te maken.

Overigens: ons huis ligt zowel vlakbij de Jacobsroute van Nijmegen naar Den Bosch en verder (Jacobswegen in Nederland, deel 2, blz. 86, km 10,8), als bij de Walk of Wisdom (kaartje 18 punt 10). Via o.a. Vrienden op de Fiets en de gastadressenlijst van het NGSJ bieden wij een prachtige gastenkamer met eigen sanitair op de begane grond aan.

Vorig jaar kreeg ik geen click met mijn (12^e) 4daagse. Morgen start de inschrijving, en ik denk er nog steeds zo over. Dus, dit jaar geen 4Daagse en daardoor tijd voor andere plannen. Mogelijk een langere fietstocht door Nederland, met Janny of alleen. En in augustus/september/oktober mogelijk de Camino Sanabrés, het Marikenpad van Nijmegen naar Antwerpen, of een andere camino. We zullen zien. Voor wie mij volgt: houdt deze website in de gaten.

Hieronder volgt een chronologisch overzicht van mijn camino’s en mijn werk als hospitalero. Door op het tijdvak te klikken kom je direct op de pagina’s met de betreffende camino of activiteit.

Inhoudsopgave camino's

Hospitalero

Zaterdag 2 november 2013 de najaarsbijeenkomst in Middelburg bijgewoond, en er samen met Janny meteen een lang weekend van gemaakt van vrijdag t/m zondag. Een prachtig oud centrum gezien, en op de bijeenkomst zelf veel gesprekken gehad met oude bekenden, maar ook met totaal onbekenden. Geneusd op de infomarkt voor mijn plannen voor volgend jaar, en daar met mensen over gesproken. De meeste gesprekken ontstonden spontaan, dat vind ik een van de mooiste aspecten van zo’n dag.

Vrijdagavond samen met ongeveer 40 à 50 andere pelgrims het pelgrimsmenu genoten, onverwachts verplaatst van het zeer oude pand de Kloveniersdoelen naar Brasserie de Drukkerij in de bibliotheek op de Markt. Maar desondanks genoten, de gezelligheid aan tafel werd bijna overtroffen door het voortreffelijke eten.

Mijn plannen voor volgend jaar worden waarschijnlijk concreter na 24 november, als we de evaluatiebijeenkomst van de Werkgroep Roncesvalles hebben gehad, en bekend is in welke periode in 2014 ik weer ga hospitaleren. In welke richting ik denk? De ruta de la Plata, voorafgaand aan het hospitaleren en daartoe met openbaar vervoer van Santiago naar Roncesvalles. De Via Podiensis, eventueel voorafgegaan door de doorsteek van Vézelay naar Le Puy-en-Velay. Of de Via Tolosana, van Arles via de Col de Somport naar Puente la Reina, en dan via Pamplona teruglopen naar Roncesvalles om te gaan hospitaleren. Of zelfs vanuit huis naar Vézelay lopen, dan heb ik tenminste de gehele route huis – SdC gelopen. Dit laatste doe ik alleen als er daarna geen hospitaleren volgt.

Tot besluit enkele impressiefoto’s van de najaarsbijeenkomst.

Gesprek over Via Podiensis

Welke gids is het handigst?

Van Eemnes naar SdC gelopen!

Met Annelies en René

De herfst is weer begonnen, de laatste dagen veel regen en harde wind, bomen verkleuren of lozen zelfs al hun bladeren. Ik ben meer een voorjaarsmens, als het frisse groen ontluikt, de planten en bomen in bloei komen, de dagen lengen, de zon aan warmte wint. In de herfst is het precies het tegenovergestelde, de natuur is bezig af te sterven, de zon wordt kouder, de dagen korter. Een jaargetijde dat me neerslachtig kan maken en doen dagdromen naar de eerstvolgende lente.

Dan lees ik in de Gelderlander van 17 oktober de column van Jo Wijnen. Wat hij schrijft zet me aan het denken, ik citeer: De herfst moet je verzoenen met het voorbijgaan van de tijd, en de tijd dat ben je zelf. De herfst is er om je te laten wennen aan het vergankelijke, en is verbonden met berusting en gelatenheid. De lente is bedoeld om je vertrouwd te maken met het wordende, en is verbonden met hoop en verlangen.

Zoals Jo Wijnen schrijft zou het leven zonder de wisseling van de seizoenen een saaie, afgevlakte bedoening zijn. Waarom heb ik altijd last van de herfst, al is het niet meer zo heftig als jaren geleden? Ik citeer weer Jo Wijnen, omdat hij precies beschrijft wat er ook in mij omgaat:
De fout die ik lang heb gemaakt is dat ik altijd ergens naartoe leefde: de feestdagen, de knusse winteravonden, de eerste tekenen van het voorjaar. Maar als je ergens naartoe leeft, heb je de neiging de tijd – die aan het verlangde doel voorafgaat – te verdoen of te verspillen. Je leeft dan niet meer in wat er nu is, maar in wat er straks komt. Maar als je eenmaal het verlangde doel hebt bereikt, leef je weer naar iets anders toe. Zo jaag je de tijd als het ware voor je uit. En tegelijk hol je achter hem aan.

Zijn woorden brengen me terug op mijn camino naar Santiago. Daar lukt het me wel te leven in het nu, de dingen die ik zie, ruik, voel op het moment zelf bewust te beleven en ervan te genieten, of ze gelaten te accepteren (slecht weer, honger, slaapgebrek, slecht onderkomen etc.). Me niet bezig te houden met wat achter me ligt, of wat me morgen, de dagen erna te wachten staat. Eenmaal terug in het dagelijkse leven thuis en op het werk ben ik dat momentbewustzijn weer snel kwijt.

Jo schrijft dat toen hij nog werkte en de herfst alleen in de weekeinden aan zijn lijf kwam hij er behoorlijk veel last van had. Net als ik nog steeds heb. Maar sinds hij niet meer werkt en de herfst van de vroege morgen tot de late avond onder zijn leden zit hindert de herfst hem niet meer. Je ziet alles kaal en kil worden, maar je denkt laat maar, het is goed zo.
Ik ga proberen om me bewust te worden van de details van de herfst, en van de winter. Zo van, dit gebeurt er nu, dat is daarom, en het goede ervan is ….. Over 6 weken ben ik uitgewerkt, ga ik van mijn prepensioen genieten. En dat betekent dan ook een poging elke herfstdag en winterdag met andere ogen te bezien, en te genieten van de momenten die deze dagen te bieden hebben. Meer dan ik ooit voor mogelijk hield.