In aansluiting op een week wandelen over de Voie de Vézelay naar Roncesvalles (zie verslag hierover) begint onze groep op vrijdag 20 juni met de werkzaamheden als hospitalero. Onze groep is nagenoeg hetzelfde als vorig jaar: Joke en Dick, Lies, Helmut, Chris en ik, en nieuwkomer Jacques.

Na de overdracht van groep 7 aan onze groep beginnen we onze dienst om 14.00 uur. Joke en Dick, Lies, Chris en ik slapen in Aterpea, terwijl Helmut en Jacques besluiten samen Itzandegia te gaan beheren.

 

De ontvangst van pelgrims gaat direct soepel, 6 ervaren hospitaleros en nieuweling Jacques pakken snel de draad van vorig jaar weer op. Joke en Dick hebben het rustig in de wasserij, het is mooi weer, benauwd zelfs, en de meeste pelgrims doen zelf hun wasje. Halfweg de middag meldt zich een Engelse jongen, rechterarm vanaf de elleboog in oud gips.

Met de fiets gevallen in Marrakesh, dus zijn plannen om de camino te fietsen konden niet doorgaan. Daarom nu te voet onderweg, eigenlijk op de terugweg vanaf Pamplona naar huis. Getraind als fietser en niet als wandelaar heeft hij behoorlijk last van blaren, maar het is een doorbijter.
Kort daarna een moeder uit Zuid-Korea die met haar dochtertje van 9 jaar onderweg is naar SdC. Het meiske is gevallen op de afdaling en haar knie bloedt, ze wil alleen geholpen worden door haar moeder die verpleegster is. We zetten ze in de EHBO-ruimte in de schoenenkamer.

Ook nog een vader aan de balie die met zijn jonge dochter onderweg is. Eind van de middag ontvangen we een heel vriendelijk stel uit Columbia, dat ons een zakje echte Colombiaanse koffie aanbiedt.

Geleidelijk aan stroomt Aterpea vol, het is maar de vraag of Itzandegia open moet. We hebben net tegen elkaar gezegd dat het vandaag allemaal soepeltjes verloopt zonder problemen, als zich rond 19.30 uur een Duitse meldt bij Helmut in de bak; onder de bulten. Een aantal dagen geleden opgelopen op de route van Le Puy-en-Velay naar Saint-Jean-Pied-de-Port. We gaan “verse” kledingstukken voor haar verzamelen en nemen haar mee naar de oude herberg. Daar mag ze al haar kleding uittrekken, die samen met alles uit haar rugzak in een vuilniszak verdwijnt. Joke gaat dat op hoge temperatuur wassen, de rugzak wordt tot in alle hoekjes ingespoten met een bedwantsen dodend middel. De vrouw gaat douchen en in de schone herbergkleren kan ze gaan slapen in de oude herberg. Morgen krijgt ze haar eigen spullen weer fris terug, en zal de matras waarop ze geslapen heeft een uitgebreide behandeling krijgen met de spuitbus. Zo, dat was de aftrap.

Zaterdag 21 juni 2014

Helmut en Jacques zwaaien de pelgrims in Itzandegia uit, Chris en Joke doen dat in Aterpea.

De dag is om 5 uur begonnen met een onweersbui, maar rond 6 uur oogt het open en half zonnig, mooi wandelweer. Onder de vertrekkende pelgrims in Aterpea bevinden zich 2 Amerikaanse meiden, die spontaan een samenzang inzetten. Een prachtige voorstelling om 7 uur, beter kan de dag voor veel pelgrims niet beginnen.

Helmut en Jacques genieten met hun pelgrims van een Zwitser, die om 7 uur zijn ramshoorn door het berglandschap laat klinken.

Vrijdag hebben we geen enkele Nederlander ontvangen, maar zaterdagmiddag is daar de eerste: een Nederlandse jongedame die een GR volgt dwars door de Pyreneeën van oost naar west. Voor sommige stukken heeft ze zelfs klimijzers nodig, ze komt zo over veel hoge toppen en blijft meestal in de bergen overnachten. Voor komende nacht heeft ze echter het advies gekregen onze herberg op te zoeken in verband met verwacht onweer.
Er meldt zich een Spanjaard met een grote kartonnen doos: zijn spiksplinternieuwe fiets! Of hij gereedschap mag lenen om die op de binnenplaats in elkaar te zetten. Na een uurtje sleutelen kan het karton opgeruimd worden en de fiets in de garage gestald worden. Verder is het rustig, nog steeds zonnig en erg warm, veel vermoeide en dorstige pelgrims.

Marisol is net vertrokken als zich een Poolse vrouw meldt. Ze spreekt alleen Pools, met handen en voeten legt ze uit dat ze haar man al 3 uur geleden voor het laatst gezien heeft op de berg, haar broer komt even daarna binnen. Ze spreken alleen Pools, hebben geen mobieltjes. De ongerustheid neemt toe, Helmut gaat de hulpdiensten bellen. Kort daarna komt de bombero en de broer gaat mee in de jeep de berg op. Uiteindelijk valt het allemaal mee, 2 uur later hebben ze de man gevonden, doodmoe, niet gewond, alleen wat geblesseerd aan de hiel. In Itzandegia worden ze weer met elkaar herenigd.

Ondertussen heeft een Japanse in gebrekkig Engels gevraagd of het goed is dat ze van 21.00 tot 22.00 uur mogen zingen onder begeleiding van een gitaar. Omdat het nog steeds zwoel weer is besluiten we dit toe te staan op de Plaza de los Infantes. Kort na negenen komt er een Amerikaan met een gitaar, die samen met 2 anderen begint te spelen en zingen. Steeds meer pelgrims komen ervan genieten, zelfs de bewoners boven de Plaza komen uit het raam hangen om wat mee te krijgen. Ook schuiven andere pelgrims bij die verzoeknummers hebben, gaan meezingen, de lyrics worden met een mobieltje op internet erbij gezocht. Een geweldige sfeervolle avond (zie filmpjes), we besluiten de sluitingstijd een kwartier op te rekken. Mooi om te zien hoe daarna iedereen gedisciplineerd zachtjes zijn/haar plek naar de slaapplaats zoekt. Om kwart voor elf barst een onweer los, maar dan is het al stil op de slaapzalen.

Zondag 22 juni 2014

Lies en Harry zijn vanochtend aan de beurt om de pelgrims te wekken en uit te zwaaien. Als ze beneden komen blijft het schakelpaneel om alle verlichting aan te zetten niet te werken. In de kast links ernaast vinden we een groter schakelbord, een aardlekschakelaar blijkt ten gevolge van het onweer uitgeslagen te zijn. We hadden dat kunnen vermoeden, want ook in de hospitalero keuken op de 1^e verdieping viel zaterdagavond de elektriciteit van de PC, koelkast etc. uit. Even zoeken hoe we de glazen deur van het grotere schakelpaneel open krijgen, de aardlekschakelaar weer omhoog en voilà: alles doet het weer.
Een Amerikaans meisje op de fiets meldt zich eigenlijk ziek bij ons, ze zou desnoods nog een dag hier kunnen blijven, maar besluit toch naar Pamplona te vertrekken. Ze heeft daar meer mogelijkheden op een farmacia of eventueel een arts.

Vandaag is Casa Sabina dicht, we eten in het restaurant van het hotel. Daarvoor hebben Chris en Harry al informatie gevraagd bij de toeristeninformatie, het blijkt dat er nu dagelijks 3 bussen van Pamplona via Roncesvalles naar Saint-Jean-Pied-de-Port rijden. De bus stopt om 10.50, 15.20 en 18.20 uur in Roncesvalles. Deze bus zal extra zijn boven de normale “pelgrimsbus”, die elke avond mensen uit Pamplona aflevert in Roncesvalles en ’s-morgens om 9.20 uur weer terug naar Pamplona rijdt. Op zondag rijdt deze bus overigens niet, dus we verwachten dat het vandaag wat rustiger zal zijn. Weer mooi weer vandaag, zon met wat bewolking, maar nog geen dreiging van een regens- of onweersbui.

Vrijdag 27 juni

Vandaag hebben we als hospitaleros een opmerkelijke uitnodiging gekregen. We zijn uitgenodigd door de prior Don Juan Carlos om de bibliotheek van het klooster te komen bezoeken. Ter ere van zijn verjaardag ontvangt hij ons met tarte de Tuna en wijn, om 11 uur! De Don neemt ons daarna mee naar de bibliotheek waar we ook Don Jesús Idoate Gil ontmoeten. Deze Don is een krasse knar maar zijn geheugen werkt nog prima.
Zo krijgen we o.a. het origineel te zien van de pauselijke bul van Urbanus de 8^ste. In 1080 kreeg de orde de privilege dat ze als zelfstandige orde verder mochten gaan en dat bevestigde deze bul.

In de bibliotheek liggen nog diverse stukken uit vroegere tijden. Stukken uit de 13^e eeuw op huid geschreven, oude teksten overgeschreven met de vertaling ernaast, voorwaar een monnikenwerk.We mochten ook in de privé bibliotheek van Don Jesús een kijkje nemen. Hij had nog oude drukken van Don Quichotte. We mochten geen boeken lenen voor thuis, dat was dan wel weer jammer.

1 juli 2014: enkele bijzonderheden van de afgelopen dagen.

Je hebt welvarende en minder welvarende pelgrims, van beiden hebben we enkele voorbeelden aan de balie gekregen. Een Nieuw-Zeelander met 2 jonge kinderen, vooral het meisje gedraagt zich als nogal verwend. Zij roept en pa trekt de portemonnaie. We leggen ze met zijn drieën bij elkaar in een couchette. Dan komt hij terug om 3 slaapzakken te kopen en tikt € 135 af, betalend met een biljet van € 500. Weten wij Hollanders ook hoe zo’n biljet eruit ziet. Even later weer aan de balie, hij wil het 4^e bed in de couchette ook “kopen”. Marisol is duidelijk, no! Kort daarna weer beneden, ze gaan slapen in het hotel, hij wil het geld voor de bedden terug. Omdat ze al gedoucht hebben betaalt Marisol hem € 20 terug, zwaar over de rooie vertrekken ze richting hotel.

Op 30 juni krijgen we 4 mannen aan de balie, die eerst een tijd “rondgehangen” hebben bij de oude herberg. Ze vallen op door hun lange witte habijten en hun baardgroei, ze lijken eerder moslims dan christelijke pelgrims. Omdat ze geen geld hebben willen ze graag in een tent op onze “camping” slapen, maar zelf hebben ze geen tent. Wij ook niet. Dan vragen ze of ze op hun matjes in de hal mogen liggen; nee, dat kunnen we op grond van de geldende huisregels niet toestaan. Dan besluiten ze de nacht door te brengen onder de blote hemel. Bij navraag blijken ze Frans onderdaan te zijn, hoewel zeker één van hen aangeeft geboren te zijn in Jemen. Oeps, terroristen in Roncesvalles????? Ze zijn aanhanger van een of andere religieuze groepering die het beste van islam, katholicisme en jodendom probeert te combineren. Ze uiten zich heel aardig, namens Allah worden we vriendelijk bedankt. De dreiging van een snelle enkele reis Petrus is gelukkig weg.

In de hospitalero-keuken op de 1^e verdieping hebben we nauwelijks heet water. Op 23 juni blijkt helaas ook het warme water van de douches op de 3^e verdieping niet te werken. Pablo wordt ingeschakeld, pas de volgende dag wordt dit probleem opgelost. De pelgrims van de 3^e etage zullen naar de douches op de 2^e moeten.

Het weer is ons hospitaleros gunstig gezind; op één dag na kunnen we elke dag op het terras bij Paco zitten, regelmatig zelfs onder de luifel omdat de zon te heet is.

De pelgrims treffen het minder; eind van de middag betrekt het vaak, valt er regen en onweert het. Gelukkig zijn dan al veel pelgrims binnen. In verband met de blikseminslagen waarschuwt Marisol ons om ook de schakelkast in de wasruimte, achter het gordijn, te controleren. In deze schakelkast zitten de aardlekschakelaars voor de koel- en vrieskast in de kelder, de voorraadruimte achter de stilteruimtes.

Op 23 juni komt er een bus Poolse “toeristen”, die Marisol in Itzandegia heeft gepland. Het is een groep gelovigen met in hun midden een sakkerdotte; hij geeft aan geen moeite te hebben met 2 stapelbedden tegen elkaar, als er naast hem maar geen vrouw komt te liggen.

24 juni is tot nu toe ons dieptepunt, slechts 127 pelgrims. Zelfs de 3^e etage hoeft dus niet open. Voor 7 hospitaleros is het deze periode eigenlijk te rustig. Bovendien krijgen we onverwachts “hulp” uit het klooster. Daar werken tijdelijk een Afrikaan en 2 Indonesiërs, die hier een stageperiode doorbrengen. Onderdeel van die stage is kennelijk ook het ontvangen van pelgrims. Ze voegen zich bij ons in de hal, vertellen pelgrims dat ze hun mochila moeten afdoen en hun botas in de schoenenruimte, formuliertje invullen etc. Op 30 juni maken we dankbaar gebruik van hun inzet en gaan met een paar voetbal kijken in Casa Sabina. De Indonesiërs noemen we Blue Diamonds, omdat ze daar wel wat van weg hebben. We leggen ze uit wie de Blue Diamonds zijn en zingen een stukje Ramona voor ze.
Wat het WK voetbal betreft, in de hal hangt een grote poster met daarop alle wedstrijden. Na elke wedstrijd wordt keurig de uitslag vermeld, de vorige groep is met dit initiatief gekomen. De poster krijgt veel belangstelling van pelgrims, bij het vertrek ‘s-morgens is menigeen benieuwd naar de laatste stand.
Op 30 juni stelt prior Don Juan Carlos weer 2 nieuwe stagiaires voor en vertelt dat die de komende weken gaan meedraaien. Onze opvolgers zullen het gaan meemaken.

Het eten
Donderdag 26 juni eten we voor het laatst in Casa Sabina. Eerlijk gezegd zijn we daar niet rouwig om, de afgelopen dagen is de kwaliteit van het gebodene sterk afgenomen en eigenlijk onder de maat. Bovendien is er elke middag weer een probleem omdat er drie niet-vleeseters zijn, waarmee geen rekening is gehouden. Inmiddels hebben we 5 middagmalen gehad in La Posada en we vinden dat ronduit geweldig. Voor- en/of hoofdgerecht met veel groenten, veel variatie, ruime hoeveelheden, en een lijst met 11 postres waaruit we kunnen kiezen. De werkgroep moet maar snel in conclaaf gaan met Paco, want we krijgen nu de neiging om aan pelgrims onze voorkeur voor La Posada uit te spreken. Leuke bijkomstigheid van La Posada is, dat er in de bar een grote foto hangt van Martin Sheen met eigenaresse Pilar.

De Bezetting
Vorig jaar waren we hier van 10 t/m 24 mei en was het ondanks het barre weer veel drukker dan nu, slechts één dag geen pelgrims in Itzandegia. Nu is Itzandegia al 4 dagen leeg gebleven, de 3^e verdieping zelfs een keer leeg en soms matig bezet. Het is dat er soms groepen gereserveerd hebben (jeugd) die Marisol dan in Itzandegia boekt. Op 27 juni hebben we een “topdag” met 262 pelgrims. 

Overige vragen van en problemen door pelgrims
Pas deze periode komen we erachter dat de free wifi verbinding het beste werkt in de eetzaal van de keuken, omdat daar de router hangt. Ook worden telefoonkaartjes verkocht, Marisol bewaart ze in het laatje bij het geldkistje.
Een Koreaans meisje is haar lockersleutel verloren. Met de moedersleutel opengemaakt, ze vraagt wat de penalty is. Niets zeggen we, maar besluiten dit de volgende ochtend te checken bij Marisol. Inderdaad, voor een verloren sleutel rekenen we geen kosten. Overigens kwam ze een paar uur later terug, sleutel weer gevonden.

We vinden onder een kussen een E-reader, de Spaanse eigenaar komt enkele uren later hiervoor terug. Een Koreaanse jongen komt begin van de middag bij ons aan en heeft zijn fototoestel in de herberg van Saint-Jean-Pied-de-Port laten liggen. Hij belt ze, ze willen dat hij hem zelf op komt halen. Om 15 uur met de bus naar Frankrijk, en om 19 uur is hij weer hier terug.

Van een Nederlandse jongen vinden we bij het beddenlakens vervangen zijn paspoort. Hij was hier al 2 dagen geleden, maar heeft nog geen contact opgenomen. We bellen de gemeente van zijn woonplaats, maar zij kunnen ons niet verder helpen. Als we tegen Marisol zeggen dat we het paspoort willen opsturen naar de huiskamer in Santiago zegt ze, dat zij het paspoort zal afgeven aan de Guardia Civil, die gaat proberen deze pelgrim op de camino op te sporen. Zo’n gang van zaken kun je je in Nederland niet voorstellen.

Op 26 juni hebben we voor de 2^e keer een dame met bedwantsen, en op 1 juli de 3^e. De procedure is inmiddels bekend, ook het 3^e slachtoffer heeft het al eens meegemaakt en is blij dat wij ze wel helpen, in tegenstelling tot een vorige herberg. Twee dames hebben ze waarschijnlijk opgelopen in Aroue en Orisson.

Uitzwaaien
Bijna elke morgen gaan de CD’s aan om de pelgrims te wekken, vaak de muziek van Simone Ahwina. Bijzonder is het dan ook als Simone zelf onze gast wordt, en zichzelf ’s-morgens wakker zingt. Terwijl zij in de keuken zit te eten, begint een groep Amerikaanse priesters in opleiding in de hal te zingen.

Onder begeleiding van een soort minigitaar wordt de pelgrims een hart onder de riem gestoken voor de tocht de regen in, die gestaag valt. De poncho’s vliegen als warme broodjes over de balie. We draaien deze dag 45 kratjes was.

Vrijdag 4 juli

Ons werk zit er bijna op. Na het uitzwaaien ‘s-morgens nog één keer alle verdiepingen schoonmaken, en dan koffie drinken bij Casa Sabina. Van de nieuwe groep is er dan nog niemand, geleidelijk aan komen de leden hiervan binnen, waarvan de laatsten pas bij het middageten in La Posada. De overdracht verloopt soepel. Helmut kart direct om 14 uur richting Nederland, ook Joke en Dick rijden naar huis en nemen Lies mee. Chris, Jacques en ik slapen vrijdagnacht nog in de dependance.
Zaterdagmorgen vertrekt Jacques al vroeg lopend richting Pamplona, waarvandaan hij zondagavond via Barcelona naar huis vliegt. Chris en ik gaan om half 9 met de bus naar Pamplona, vliegen rond het middaguur naar Barcelona en dan om half 7 ‘s-avonds door naar Schiphol. Chris wordt daar opgehaald door Jeanne, zij zetten mij af op station Oss en ‘s-avonds om half 12 kom ik aan op station Nijmegen, waar Janny mij oppikt. Ik kan nog net een stukje van de wedstrijd zien, maar na deze lange dag vallen mijn ogen al snel dicht. Het zit er weer op, het was weer genieten van het wandelen en het vrijwilligerswerk in Roncesvalles, en van de prettige samenwerking binnen deze groep. Tot een volgende keer, beslist!

De film op youtube: klik hier