Jawel hoor, de 100 km pelgrims roeren zich al vroeg, om kwart voor 6, ongeduldig over wat hen te wachten staat. Dit vroege opstaan heeft echter weinig zin, hier in Spanje wordt het pas ruim na half 8 licht, dus eerder vertrekken betekent wandelen in het donker. Ik ga eerst maar even mijn blaas liggen en weer terug naar bed, pas om 7.15 uur word ik weer wakker. Geen ontbijt, dan maar een stuk energiereep. In de ochtendschemering wandel ik door mooie straatjes door Tui, kom bij de Túnel de las Clarisses.

Naar de Túnel de las Clarisses
Ik daal verder af door een mooi smal straatje, heerlijk rustig zo in de ochtendstond.

Mooi dalend straatje in Tui
Net Tui uit kom ik bij een moderne brug, waarachter de middeleeuwse brug Ponte da Velga ligt, met een pelgrimskunstwerk ervoor. De zon heeft nog moeite de ochtendnevel te verdrijven.

Pelgrimsbeeld

De oude brug probeert door te dringen door de nevel
De route is mooi, over een weinig bereden weg door bosachtige omgeving.

Onderweg
Na 6 km kom ik bij het Cruceiro San Telmo.

Cruceiro San Telmo
Dit kruis herinnert aan de pelgrim San Telmo die hier in 1251 op de terugweg van Santiago stierf aan koorts.

Bord bij kruis San Telmo
De tekst op de steen betekent letterlijk: “De wandelaar San Telmo werd hier dodelijk ziek in april 1251. Hij bidt bij God voor ons”. De vlakbij gelegen brug wordt sindsdien Ponte das Febres genoemd.

Ponte das Febres
Weer verder, onverwachts bij het begin van het dorp Ribadelouro, een mooie tuin met tafels en stoelen, een moeder met een paar zeer enthousiaste kinderen voorziet hier pelgrims van koffie, frisdrank, brood etc. Haar zoon stond een eindje terug met zijn fiets met een bord achterop om naderende pelgrims hierop attent te maken. Het paradijsje heet O Chiriringo.

Oase O Chiriringo

In de tuin van O Chiriringo
Ik bestel een koffie en 2 broodjes met kaas+tomaat, voor € 2,50. Pas na ruim een half uur verzamel ik moed om weer verder te gaan. Aan het eind van het dorp staan 5 kruisen.

5 Kruisen bij Ribadelouro
Hierna weer verder het bos in en al snel kom ik kort voor Orbenlle bij een prachtige oude stenen brug.

Oude brug voor Orbenlle

Oude brug voor Orbenlle
Het pad blijft mooi door het bos slingeren.

Onderweg
Na 9 km wordt het opletten, omdat vanaf hier verwarrende gele pijlen staan. De misleidende pijlen zorgen voor een route langs de plaatselijke horeca, maar ook door een groot industrieterrein. Niet doen dus, goed de beschrijving uit de gids volgen. Na bijna 13 km kom ik in Pontellas bij bar Refuxio do Peregrino. Jürgen, Georg en Renate zitten hier op het terras. Ik bestel een cola en een zakje chips, maar de eigenaar vindt waarschijnlijk dat ik ook moet eten, want even later zet hij een bord met 2 stukjes brood, een punt omelet en plakjes chorizo voor me neer.

Gratis hapje
Even later komt hij terug en trakteert ons op een kommetje appelcider. Ontzettend gastvrij, en hij wil ons ook een stempel geven. Ik hoef slechts € 2 te betalen.
De laatste 5 km naar de herberg lopen via de alternatieve route eerst via een drukkere weg, dan gaat het links door een park, langs een beek op, en ruim 2 km verder sta ik dan voor de moderne herberg, pal achter de hoger gelegen autobaan gelegen.

Herberg O Porriño

Herberg O Porriño

De herberg vanuit het park gezien
Iets voor 13 uur ben ik hier, er wachten al meerdere pelgrims, de herberg gaat pas om 15 uur open. Even twijfel ik nog of ik door zal lopen naar Mos 6 km verder, maar onzeker is of daar voldoende plek is, en het gooit het routeschema om op woensdag aan te komen in Santiago in de war. Dieter en Klaus vragen me mee te gaan naar het centrum wat drinken en eten, en tegen de tijd dat we terug zijn zal de herberg onderhand open zijn. De rugzakken laten we bij de herberg staan. 300 Meter van de herberg is een supermarkt, handig voor straks, en weer 200 meter verder restaurant Paso Nivel, goed voor vanavond. In het centrum van O Porriño koop ik eerst een flesje contactlenzenvloeistof, zodat ik dadelijk in het café eerst mijn rechterlens kan oppoetsen, die lijkt namelijk helemaal beslagen. Samen met Dieter en Klaus op een terrasje, eerst een cola, nog een beetje koppijn.

Terrasje in O Porriño
Om kwart over 2 zijn we terug bij de herberg, de andere pelgrims zitten/liggen daar nog te rusten. Binnen zie ik echter beweging, dus als ik omloop naar de voordeur blijkt die open te zijn. Ik vraag aan de hospitalero of we al kunnen inschrijven, si, dus hopla, daar gaan we. Boven op de slaapzaal weer een onderbed, met wegwerp beddengoed. Na scheren, douchen, kleren wassen, nestel ik me voor de herberg op een bankje met koffie uit de automaat en de rest van mijn zakje chips. Daarna loop ik naar de super, haal water, een blikje bier en cola, wat te snoepen/eten bij wijze van lunch, en een soort yogho. Hiermee terug naar het bankje bij de herberg, en ondertussen dagboek bijwerken. Jürgen zou vandaag doorlopen naar Mos, het is de vraag of ik die de komende dagen nog ga zien. De andere Duitsers hadden trouwens niet de variant door het park gelopen, maar de “officiële” route via het industrieterrein, en dan door het centrum van O Porriño. Ik zie ook diverse pelgrims van die kant komen, maar de Duitsers bevestigen dat dit stuk totaal niet de moeite waard is. En vanaf de herberg loop je toch zo het centrum in.
Terwijl ik op het bankje zit te schrijven stopt er een auto waaruit een man en 4 vrouwen stappen. De vrouwen hebben kleine rugzakjes en gaan zich inschrijven in de herberg, de man rijdt weer weg.
Eerst sightseeing: ik loop naar het centrum van O Porriño, tegenover de herberg ligt een park met daarin een intrigerend beeld van een vrouw, zeg maar een soort Spaanse equivalent van het Hollandse “met open armen ontvangen”. De erotiek spat ervan af, zeker voor een pelgrim.

Geen idee wat de maker hiermee wil zeggen
In het centrum valt niet zoveel te zien, aan het eind van de doorgaande winkelstraat staat het kerkje San Benito

Kerkje San Benito
en op een gevel staat ook een aardige trompe l’oeil.

Trompe l’oeil in O Porriño
Ik besluit bij een pharmacie magnesiumtabletten te kopen, omdat mijn benen toch teveel blijven protesteren tegen de te maken kilometers. Het stadhuis lijkt op een poging om in een recent verleden toch een oud lijkend gebouw neer te zetten, zoals kasteel Haarzuilens in Nederland bijvoorbeeld.

Stadhuis O Porriño

Stadhuis O Porriño
In een van de straten ligt weer zo’n mooi putdeksel, dit keer met de aanduiding Via Romana XIX.

Mooi putdeksel
Op de terugweg naar de herberg besluit ik binnen te gaan bij Paso Nivel, waar ik Calamares a la Romana bestel

Calamares a la Romana

Niet kijken, eten!
en Zorza con patates, een soort chorizo. De calamares smaken me prima, maar de zorza ligt me wat te vet, het zijn ook flinke porties. De anderen zie ik niet, maar eigenlijk bevalt me dat prima. Ik merk dat het alleen wandelen me goed bevalt, op pauzeplekken zie ik wel vaak andere pelgrims, maar ook dan zit ik vaak “afgescheiden”. In al dat geklets heb ik niet altijd zin, deze camino heeft voor mij weinig drive om te ontmoeten, blijkt. In mijn eentje kan ik uitstekend genieten van de omgeving, mijn eigen film- en fotomomenten kiezen, mijn eigen tempo, mijn eigen rustmomenten. Ook krijg ik bevestigd dat ik het thuis prima naar de zin heb, geen vervelende druk dat ik na afloop van mijn camino weer aan het werk moet, dat geeft een lekker gevoel. En ik kom tot de conclusie, dat wandelen op de Franse camino’s mij veel meer aanspreekt door de rust van de natuur en de eenzaamheid onderweg zonder andere pelgrims, de charme van de Franse dorpjes die, hoe klein ook, bijna altijd wel een bakker hebben, de kleinschalige herbergen. Enig nadeel is misschien dat je tevoren moet bellen om zeker te zijn van een slaapplaats. Wat een portie calamares al niet kan losmaken.
Om half 9 ben ik terug bij de herberg en ga naar boven naar mijn bed. Dan vraagt Dieter of ik mee naar beneden ga, de zusjes Anja en Sandra hebben een paar flessen wijn, kaas en worst gekocht.

Anja en Sandra hebben voor wijn gezorgd
Zo zitten we buiten op de vlonder samen met Klaus en Eggi, die morgen naar huis gaat, en wordt het erg gezellig.

Terras van de herberg
Even later komt Ferenc uit Hongarije erbij, spreekt wat Engels maar geen Duits.

Met Ferenc uit Hongarije
We zien hem al enkele dagen, maar hij lijkt erg op zichzelf, introvert, maakt moeilijk contact. ’s-Morgens vroeg drinkt hij vaak al een grote pot bier, als wij onze 1e koffie bestellen. Dan vertelt hij dat hij deze camino alleen loopt, vanaf Lissabon al, omdat zijn vrouw en dochter van 18 begin dit jaar bij een auto-ongeluk zijn omgekomen. Hij zou eigenlijk met zijn vrouw lopen. Erg heftig, en dapper van hem om dit toch te doen. Weer een les, oordeel niet te snel over iemand, je weet niet wat er allemaal achter zit.
Kort voor de sluitingstijd van 22 uur gaan we naar binnen.