De herfst is weer begonnen, de laatste dagen veel regen en harde wind, bomen verkleuren of lozen zelfs al hun bladeren. Ik ben meer een voorjaarsmens, als het frisse groen ontluikt, de planten en bomen in bloei komen, de dagen lengen, de zon aan warmte wint. In de herfst is het precies het tegenovergestelde, de natuur is bezig af te sterven, de zon wordt kouder, de dagen korter. Een jaargetijde dat me neerslachtig kan maken en doen dagdromen naar de eerstvolgende lente.

Dan lees ik in de Gelderlander van 17 oktober de column van Jo Wijnen. Wat hij schrijft zet me aan het denken, ik citeer: De herfst moet je verzoenen met het voorbijgaan van de tijd, en de tijd dat ben je zelf. De herfst is er om je te laten wennen aan het vergankelijke, en is verbonden met berusting en gelatenheid. De lente is bedoeld om je vertrouwd te maken met het wordende, en is verbonden met hoop en verlangen.

Zoals Jo Wijnen schrijft zou het leven zonder de wisseling van de seizoenen een saaie, afgevlakte bedoening zijn. Waarom heb ik altijd last van de herfst, al is het niet meer zo heftig als jaren geleden? Ik citeer weer Jo Wijnen, omdat hij precies beschrijft wat er ook in mij omgaat:
De fout die ik lang heb gemaakt is dat ik altijd ergens naartoe leefde: de feestdagen, de knusse winteravonden, de eerste tekenen van het voorjaar. Maar als je ergens naartoe leeft, heb je de neiging de tijd – die aan het verlangde doel voorafgaat – te verdoen of te verspillen. Je leeft dan niet meer in wat er nu is, maar in wat er straks komt. Maar als je eenmaal het verlangde doel hebt bereikt, leef je weer naar iets anders toe. Zo jaag je de tijd als het ware voor je uit. En tegelijk hol je achter hem aan.

Zijn woorden brengen me terug op mijn camino naar Santiago. Daar lukt het me wel te leven in het nu, de dingen die ik zie, ruik, voel op het moment zelf bewust te beleven en ervan te genieten, of ze gelaten te accepteren (slecht weer, honger, slaapgebrek, slecht onderkomen etc.). Me niet bezig te houden met wat achter me ligt, of wat me morgen, de dagen erna te wachten staat. Eenmaal terug in het dagelijkse leven thuis en op het werk ben ik dat momentbewustzijn weer snel kwijt.

Jo schrijft dat toen hij nog werkte en de herfst alleen in de weekeinden aan zijn lijf kwam hij er behoorlijk veel last van had. Net als ik nog steeds heb. Maar sinds hij niet meer werkt en de herfst van de vroege morgen tot de late avond onder zijn leden zit hindert de herfst hem niet meer. Je ziet alles kaal en kil worden, maar je denkt laat maar, het is goed zo.
Ik ga proberen om me bewust te worden van de details van de herfst, en van de winter. Zo van, dit gebeurt er nu, dat is daarom, en het goede ervan is ….. Over 6 weken ben ik uitgewerkt, ga ik van mijn prepensioen genieten. En dat betekent dan ook een poging elke herfstdag en winterdag met andere ogen te bezien, en te genieten van de momenten die deze dagen te bieden hebben. Meer dan ik ooit voor mogelijk hield.