Dinsdag 18 augustus brengen we hele dag door in Pamplona. Dat betekent uitslapen, dan het centrum in voor een ontbijt, waarvoor we het schitterende oude Café Iruña aan het Plaza del Castillo kiezen. Op ons dooie gemak slenteren we door het oude centrum, halen wat informatie bij de toeristeninformatie over mijn terugreis, lopen over en langs de stadsmuren met uitzicht op de herberg Casa Paderborn, althans op de plek waar die ongeveer moet liggen.Er valt veel meer te zien dan bovenstaande foto aangeeft, Jacques en ik vinden Pamplona een prachtige stad, vooral bij mooi weer zijn veel terrasjes te verleidelijk om door te lopen. Pamplona is natuurlijk bekend om zijn San Fermínfeesten in de eerste helft van juli, als de stieren worden losgelaten in de oude straten van het centrum.
Encierro = het stierenrennen
Talloze winkels bieden kleding en souvenirs m.b.t. deze feesten aan. Gelukkig zijn wij pelgrims die nog verder moeten en dus geen extra ballast in de rugzak willen. Tussen de middag eten we een goed en goedkoop menu in Café Iruña, we moeten even wachten op een vrij tafeltje, want het menu hier schijnt erg in trek te zijn. Met van alles en nog wat komen we de dag door, hoewel je goed merkt dat zo’n rustdag enigszins verstorend werkt als je gewend bent elke dag te lopen. De rustdag was echter mede ingegeven doordat we pas op donderdag in Roncesvalles willen aankomen. In de Calle San Nicolas pakken we ’s avonds verschillende tapas gerechten in een bar vlakbij onze hostal. Het is ontzettend levendig in deze straat die barst van de tapasbars. Op tijd naar bed, morgen gaan we weer op pad.
Vroeg eruit, ondanks dat het vandaag slechts 20 km is, maar het superweer met strakblauwe lucht schreeuwt om buiten zijn.Pamplona ligt op 450 meter hoogte, Roncesvalles op 960 meter, maar vandaag tot Zubiri overbruggen we slechts 100 meter hoogteverschil.Het is lastiger de route terug te vinden dan we dachten, op dit vroege tijdstip komen ons nog geen pelgrims tegemoet om ons op te oriënteren. Het eerste stuk door de Portal de Francia en langs de stadmuur volgen we nog de bekende schelpen in het wegdek, maar daarna moeten we even zoeken naar de Magdalenabrug over de Arga. Zodra we die brug over zijn is het weer makkelijker om de juiste route te volgen.We zijn zonder ontbijt vertrokken, want Jacques weet dat er in Burlada een bakker zit langs de route waar je goed terecht kunt. Zo gezegd zo gedaan. Daarna weer verder door de mooie natuur, als we de bebouwde kom van Burlada en Trinidad de Arre eenmaal achter ons gelaten hebben.In Larrasoaña duiken we even de route af richting het dorp. De brug over de Arga over het centrum in, maar de bar blijkt dicht te zijn. Dan naar rechts, daar zou een supermarkt moeten zijn. Daar staan we juist voor het gesloten hek van een tuin met terras als de eigenaar aan komt rijden met vers stokbrood; een piepklein winkeltje met zitjes binnen en buiten, én een stempel van Angel. Wij kiezen welk beleg we op brood willen en hij gaat 2 bocadillos voor ons maken, lekker met een koffie en cola op het terras. Daarna weer terug de rivier over voor de laatste 5 km naar Zubiri. Na een uurtje zien we het liggen aan de andere kant van de rivier.Het is bijna 13 uur en veel pelgrims lopen ons nog tegemoet, we nemen aan dat de meesten tot Larrasoaña gaan. Nog voor de brug zit al een pension, completo, we lopen de brug over Zubiri in, meteen rechts zit Albergue Zaldiko.
We lopen even naar binnen en maken een praatje met een hospitalera en enkele pelgrims, dan verder het centrum in. Bij de hoofdweg linksaf zit Pensión Goikoa, goed voor een 2-persoons kamer met gedeelde badkamer. Kort na ons komen nog meer mensen dus er ontstaat wat wachttijd voor de douche. Kleren wassen hoeft niet meer, dat gaat morgen of vrijdag in Roncesvalles in de wasmachine. Het centrum van Zubiri hebben we ook al snel bekeken, een colaatje op een terrasje kan nog net. In de bar naast ons pension gaan we ’s avonds het menu eten, dat was een slechte keus. Voor de normale pelgrimsmenuprijs van € 9 krijgen we een uiterst pover menu, zo slecht hebben we zelden meegemaakt. Nou ja, een keer in 12 dagen valt dan nog mee, gauw vergeten, morgen de laatste dag.
Prima geslapen, op tijd wakker om het laatste stuk van 22 km te doen vandaag, we hebben geen haast. Onderweg moeten er verscheidene mogelijkheden zijn om te rusten onder het genot van een kop koffie, cola, een broodje.De route betekent wel dat we gaan stijgen, dik 400 meter de hoogte in. Eerst direct omhoog naar de Alto de Erro op ruim 800 meter, weer wat omlaag, en dan de Alto de Mezkiritz op ruim 900 meter. Weer bijna 100 meter omlaag en dan stijgen we naar het klooster in Roncesvalles op 960 meter hoogte.Het ontbijt in de bar beneden wordt een oefening in geduld. De enige werknemer moet veel pelgrims aan een ontbijt helpen, plus nog enkele dorpsgasten waaronder 2 politiemensen. De pan tostada duurt minstens 20 minuten en Jacques veel te lang, maar uiteindelijk krijgen we ons brood en koffie.
We lopen Zubiri (Baskisch voor “dorp van de brug”) weer uit over de brug, maar slaan in tegenstelling tot (en verbazing van) de andere pelgrims linksaf. Toch weer even zoeken welk pad het juiste is, dat zoeken kost ons een kwartier. Straks wordt het weer gemakkelijker als pelgrims ons tegemoet komen. Een prachtige route door de bossen, maar ook langs een reusachtige magnesietfabriek. Mooi weer, korte broek, polo. Toch pittig, die Alto de Erro, het afdalen naar Lintzoain en Biscarreta voelt fijner, daar nemen we een pauze op een terrasje met koffie en cola.
Weer de natuur in, de klim naar de Mezkiritz, mooi wandelen.We komen langs een gedenksteen voor een Japanse pelgrims die hier in 2002 het leven liet. Dat zet je wel even aan het denken, zo ver van zijn thuisland.
Boven op de Mezkiritz is het druk, een of ander wielerevenement aan de gang. We lopen Espinal door en via een mooi pad komen we in het centrum van Burguete, waar we op het terras alvast een biertje drinken op onze camino die bijna ten einde gaat. Jammer, we hebben het goed gehad, goede onderlinge verstandhouding, prachtig weer, leuke routes met interessante plaatsen. We gaan op pad voor de laatste 3 km naar Roncesvalles, eerst een stukje langs de drukke en smalle hoofdstraat. Dan besluiten we achterlangs te lopen door de calle Roncesvalles, lopen langs het cultuurcentrum daar, en wie stopt er met de auto…Marisol! Welk toeval, Marisol, vaste kracht van het klooster, is vandaag vrij en komt haar dochtertje hier ophalen. Even kletsen, morgen treffen we elkaar weer op onze werkplek.Het pad door het bos van Burguete naar Roncesvalles is bekend en goed te wandelen, al snel zien we de contouren van La Posada en de achterliggende kloostergebouwen. Eerst maar een biertje op het terras daar. Niet lang daarna treffen we de collega-hospitaleros van onze groep, ik besluit in de overloop te gaan slapen. Tonny en Helmut gaan in een nieuwe barak in het campamento slapen, maar dat betekent ’s nachts buitenom naar een sanitairbarak, daar heb ik geen zin in. Jacques gaat zich als pelgrim melden aan de balie en krijgt een slaapplaats in Aterpea, met een luxe bed op de verdieping, en gelukkig niet een oud stapelbed in de sótano (kelder).
’s Avonds hebben we in La Posada het avondmenu gereserveerd voor onze nieuwe groep, die al compleet is, plus Jacques natuurlijk.
Na het eten nemen we afscheid, Jacques gaat morgenvroeg lopend terug naar Saint-Jean-Pied-de-Port en vandaar met openbaar vervoer naar huis. Ik begin aan mijn werkperiode van 2 weken.
Er valt veel meer te zien dan bovenstaande foto aangeeft, Jacques en ik vinden Pamplona een prachtige stad, vooral bij mooi weer zijn veel terrasjes te verleidelijk om door te lopen. Pamplona is natuurlijk bekend om zijn San Fermínfeesten in de eerste helft van juli, als de stieren worden losgelaten in de oude straten van het centrum.
