Maandag 29 augustus 2016
Jacques heeft de wekker gezet op 6.30 uur. Vandaag lopen we 33 km naar Ponte Olveira, dus we willen op tijd weg. We hebben zeer goed geslapen, het is hier heerlijk rustig. Beneden staat een uitgebreid ontbijt klaar, we bedienen onszelf. Om half 8 stappen we naar buiten en rechtsaf, volgens de beheerder was dit jaren geleden de oude camino totdat die verlegd is door de stad Negreira zelf. Als we deze weg volgen (en een keer links en rechts afslaan), komen we aan het eind van Negreira, aan de andere kant van de middeleeuwse stadspoort, weer op de camino. Bij de bedoelde afslagen twijfelen we wel even, maar het blijkt precies te kloppen. Aan het eind van onze toegangsroute zien we rechts de oude stadspoort.
oude stadspoort van Negreira
Na een half uur en een klim verlaten we via het stadsdeel Iglesia de stad Negreira en kijken vanaf de heuvel terug naar de zonsopkomst daarachter.
zonsopkomst boven Negreira
We lopen over een mooie bosweg totdat die na bijna 2 km weer uitkomt op een landweg met wat bebouwing. Hier moeten we bij een soort supermarkt rechtsaf, maar wat voor supermarkt moet doorgaan ziet er nogal vervallen en vooral gesloten uit. Niks te halen dus. Via Zas wandelen we weer een mooie bosweg tot Camiño Real, waar ik een bekende pelgrim tegen kom.
bekende pelgrim
Na dit dorp krijgen we een paar km steile en stenige bosweg, maar met dit zonnige weer is het heerlijk wandelen, volop genieten van de prachtige opgeving.
alweer een mooie wandelochtend
Na Rapote moeten we nog een klein stukje naar hopelijk een open bar in A Pena.
op weg naar A Pena
Onderaan in A Pena staat een bordje linksaf naar de (nog onzichtbare) bar, de camino slaat rechtsaf. Zin in koffie drijft ons linksaf, even een steile klim, dan staan we bij de open bar Alto da Pena, veel pelgrims hier. Bij de koffie bestellen we één bocadillo con queso, want het blijkt een reuze bocadillo te zijn, dus die delen we. Heerlijk rusten op het terras hier. Een klein stukje verder lopen we het dorp uit en zijn meteen weer op de camino. De dorpen rijgen zich aaneen, al na 5 km komen we in Vilaserío.
van A Pena naar Vilaserío
In Vilaserío drinken we bij bar Herminia een Nestea want het begint al behoorlijk warm te worden. Na deze korte rust doen we in een keer de bijna 9 km naar Santa Mariña.
naar Santa Mariña
Tussen Vilaserío en Santa Mariña zijn het slechts kleine hoogteverschillen die genomen moeten worden, kortom aangenaam wandelen.
verder naar Santa Mariña
Bij Albergue-Bar Casa Pepa in Santa Mariña besluiten we een stevige lunch te nuttigen, gebakken eieren met frites, en alcoholvrij bier tegen de dorst. Om half 2 beginnen we met de laatste10 km naar Ponte Olveira, waar we al een kamer hebben geboekt bij Albergue Ponte Olveira. Die lunch slepen we mee omhoog naar de Monte Aro, een hoogteverschil van zo’n 100 meter. Daar beginnen we met de afdaling naar Lago, wat een mooi uitzicht op het noordelijk gelegen stuwmeer oplevert.
blik op stuwmeer ten noorden van Lago
Om 15.45 uur zijn we bij de herberg in Ponte Olveira, we kunnen kiezen tussen een kamer aan de voor- of de achterkant. Achter dus, de rustige tuinkant. De badkamer moeten we delen met andere pelgrims die op grotere kamers zijn ingedeeld. Het is al behoorlijk druk, de herberg ziet er netjes uit met goede voorzieningen. Eerst maar een biertje op het terras, de 33 km vandaag zijn ons goed afgegaan.
welverdiend biertje na 33 km
Na het douchen ouderwets kleren wassen bij een wasbak in de tuin, er staan droogrekken om de was op te hangen. Wel verankeren met zware houtblokken, want het is stevig gaan waaien.
Rond 19 uur gaan we wat eten, voor mij een broodje hamburger en samen met Jacques een ensalada mixta. Als ik daarna de was wil gaan halen raak ik in gesprek met het Tilburgs echtpaar Pierre en Patricia, die we sinds enkele dagen geregeld kort zien en spreken. Nu vraag ik hen waarom ze helemaal van Tilburg af zijn gaan lopen, en of het ze gebracht heeft wat ze ervan verwachtten. In 2014 is hun enige zoon dodelijk verongelukt, en ze vinden het erg moeilijk dit verdriet te verwerken. Wandelen met de hond bracht ze altijd al rust, en zo is hun plan over de camino ontstaan. Deze tocht is zwaar geweest maar ze hebben onderweg veel kunnen denken over hoe je moet omgaan met zo’n verlies. Ik vertel ze dat ik als kind mijn enige, jongere broer van 16 ben kwijtgeraakt door een dodelijk ongeluk, en welke impact dat had op thuis. Ik denk dat ik een behoorlijk goed gevoel heb hoe zij hierin staan. Na zo’n gesprek voel ik toch ineens een heel andere band met deze mensen. Overigens heb ik ze toestemming gevraagd om hun tragedie te vermelden op mijn weblog, dat waarderen ze zelfs zeer. Ondertussen heeft Jacques de was van buiten gehaald, omdat de achterdeur al vroeg op slot gaat. Eenmaal in bed lig ik toch nog een tijdje te denken aan het gesprek. Als ouder blijf je altijd bezorgd over je kind, hoe oud het ook is. Ik hoef alleen maar aan Marlies te denken, ons enige kind, je kunt het nooit volledig beschermen, maar je zorgen maken doe je wel.