14 juli 2010. Arbourse.
Vanmorgen gebruik ik in de la Poste eerst een echt Frans ontbijtje, iets na achten ga ik op stap. Na 8,7 km volgens de route (en volgens mijn teller 11 km) vind ik in Champlény een bar, lekker kouwe cola op het terras in de schaduw. Het is inmiddels vrij warm geworden. Kort ervoor heb ik bij het kerkje van Champlény al pauze gehouden op een steen en daar via mijn mobieltje mijn weblog bijgewerkt. Gisteravond had ik een uur lang een reisbericht zitten typen op mijn mobieltje, toen ik het wilde opslaan op mijn weblog viel de verbinding weg, en mijn typewerk ook. Gelaten accepteer ik deze “tegenslag”, het is niet anders. Na de cola en naast de bar koop ik 3 tomaten en een blikje spaghetti bolognese, want op het eindpunt in Arbourse is volgens de gids niets te krijgen.
Het lopen gaat zwaar vandaag, de kilometers van gisteren zijn nog goed te voelen. Ik heb heimwee naar de Zevenheuvelenweg, want dat is een makkie bij de bulten hier.
Gisteren in het hotel was de privacy wel lekker, kon in mijn blote kont lopen en zo de met purol ingesmeerde schrale plekken laten herstellen. Dat was op de zolderslaapzaal bij de zusters anders. Met 14 mensen, ik lag in de hoek, en dan moet je ‘s-nachts naar de wc. Bijna aardedonker, zonder licht breek ik mijn nek of erger, ik maak de anderen wakker. Toch maar in mijn Sloggi met de hoofdlamp in de ene hand en de toilettas met daarin ergens paracetamol in de andere hand de trap af naar de wc’s. Ging goed, ‘s-morgens geen klachten gehoord, ook niet over gesnurk. Ik moet nog even wennen aan waar de grens ligt tussen enerzijds de rust van de anderen waarborgen en anderzijds gehoor geven aan blaasprikkels of behoefte aan water om pijnstillers te nemen.
Na de cola wandel ik met nieuwe energie verder, na 17 km besluit ik een volgende pauze te houden ergens in het bos, op het trapje van een werkkeet. Ik eet een stukje brood en 2 tomaten. Er zitten constant wespen om me heen, ze blijken door een kier in de deur achter me uit hun wespennest te komen. Niks aan te doen, gewoon stil zitten en opletten.
Weer verder, kort voor Arbourse loop ik de rand van een onweersbui in, met regenjack en hoed valt de schade mee. Na 22,4 km (teller bijna 26) kom ik bij een pelgrimshuisje achter de mairie in Arbourse, kost 10 euri. Binnen 2 stapelbedden, douche, wc en keuken. Een zeer knus plekje voor 4 pelgrims, samen met Incy uit Amersfoort, Olivier uit Parijs en een andere fransoos, Jean-Jacques. Na Jean-Jacques komen er nog 3 francaises binnen, er zijn echter geen bedden meer. We zijn al aan het indelen hoe we luchtbedden tussen de stapelbedden kunnen plaatsen, als de francaises besluiten navraag bij de mairie te doen. Er wordt in een zaaltje van de mairie plaats gemaakt voor een paar veldbedden. Trouwens, Jean-Jacques en de 3 francaises waren de 4 mensen die op de camping in Varzy alle bedden bezet hadden, zodat ik moest uitwijken naar Hotel de la Poste.
Ik ga zo mijn spaghetti warmen. De melding in de gids dat er geen winkels en diensten zijn klopt wel, maar in de koelkast van deze refuge staat voldoende eten en drinken, afrekenen tegen kostprijs, allemaal verzorgd door de gemeente. Geweldig!
We gaan met zijn allen in ons huisje samen eten, drinken en kletsen. Alleen Olivier spreekt een beetje Engels, de andere 4 Fransen alleen Frans. Daar kom je niet tussen, is hetzelfde als proberen op een damestheekransje het onderwerp voetbal aan te snijden. Af en toe probeer ik mee te doen in het Frans, maar Incy spreekt nauwelijks Frans, dus is zij dan volledig buitengesloten. Incy is vertrokken uit Amersfoort, Jean-Jacques komt uit een klein dorp in Noord-Frankrijk. Beiden willen naar Santiago. Olivier komt uit Parijs en loopt “slechts” 3 weken.
Morgen om 6 uur of iets later willen we op pad gaan naar La Charité-sur-Loire. Om 9 uur in de avond maken we aanstalten om te gaan slapen. Ik lig onder in het stapelbed, Olivier erboven. De matras zakt ver door, maar 50 cm lebensraum blijft me gegund. Welterusten.
