Na twee dagen begon ik te merken, dat het steeds meer moeite kostte om de benen vooruit te krijgen. In plaats van dat het lopen na een eerste stroef uur soepeler ging, werden de benen steeds stijver, soms gewoon ronduit pijnlijk. Proberen aan te komen op het eindpunt werd het doel, het genieten zakte weg. Naarmate ik gedurende de dag steeds moeier werd, was het vooral op smalle paadjes moeilijk de voeten goed te plaatsen, ik begon dan meer te zwabberen.
Woensdagochtend heb ik de knoop doorgehakt, doorgaan heeft geen zin zo, de benen en voeten willen gewoon niet. Parkinson heeft me meer te pakken dan ik gedacht had, mijn lijf krijgt niet meer gedaan wat mijn hoofd nog zou willen. Ik ben blij dat ik het tenminste geprobeerd heb, nu is de twijfel weg, en ik kan accepteren dat meerdaagse wandeltochten niet meer mogelijk zijn. Geen probleem, ik heb vele mooie tochten kunnen maken, en ga me nu nu focussen op andere leuke dingen die nog wel kunnen.

Vrijdagmorgen is Paul vanuit Sint Michielsgestel naar Postel gereden. Na een koffie hebben we een rondje van 6,5 km rondom de abdij gewandeld, dat ging al moeizaam. Daarna lunch in De Beiaard bij de abdij, daarna brengt Paul ons naar huis, geweldig, zeer dankbaar! Vlak voor ons huisadres nog een afsluitend biertje met bitterballen. Het voelt goed weer thuis te zijn, de grote omschakeling kan beginnen.