Al langer loop ik met het idee nog eens helemaal vanuit huis naar Santiago te wandelen. In 2010 ben ik in Vézelay begonnen en in juli 2011 in Santiago aangekomen, dus nu in ieder geval het stuk thuis-Vézelay doen zou al mooi zijn. Maar toch? Vorig jaar ging niet door vooral vanwege de geboorte van ons tweede kleinkind, en daarvoor was er Corona. Dus heb ik het plan gemaakt dit jaar te gaan, ergens in de 1e helft juni.
Twijfel is er genoeg: hoe ga ik om met de warmte in de zomer, is mijn lijf nog sterk genoeg, lukt het regelen van slapen en eten onderweg, vooral in het stille noorden van Frankrijk. En mentaal, sla ik me goed door de sombere dagen heen, want die zullen er ongetwijfeld komen. Als ik zo negatief wegmijmer, probeer ik aan de mooie momenten te denken: ’s morgens vroeg de deur uit, de stilte van de ochtend, de zonnebloemen, het fruit aan de bomen en struiken, ontmoetingen met de plaatselijke bevolking en met de gastadressen, en hopelijk medepelgrims waarmee je leuk contact hebt. Janny steunt me volop, zegt ook, dan kom je toch gewoon naar huis als het tegenzit? Wie mij kent weet, dat dat niet zo gewoon is.
Ook wat betreft mijn bestuursfuncties is het geregeld, mijn collega-bestuurders nemen mijn taken waar. Super!
Wat zeker een rol speelt, is dat er in maart de diagnose Parkinson is gesteld. Onduidelijk is nog, hoe progressief zich dat bij mij ontwikkelt. Maar volgens de neuroloog kan ik die progressieve ontwikkeling remmen door veel te bewegen en te sporten (elke dag een half uur hijgen). Ik heb zijn volle support om met mijn tocht te beginnen, en zodra eenmaal de heuvels komen komt het met hijgen ook wel in orde. Ik heb wel veel last van stijve spieren, of ik nou gewandeld heb of niet. Afijn, de tijd zal het leren.
Ik moet er wel voor waken niet in het bovenbed van een stapelbed te komen, want één van de symptomen is de nachtelijke onrust soms, met het risico uit bed te donderen. Dus, gaan zolang het nog kan.
Mijn paklijst is tot in de details doorgespit, met 1,5 liter water en 400 gram eten en de routeboekjes voor onderweg kom ik op 9,7 kg. Plus een heuptas met filmapparatuur, die weegt bijna 1,5 kg. Het rugzakgewicht zal minder worden zodra ik weer een routeboekje doorgewerkt heb, want dan gaat het retour naar huis.
Mijn route: van huis (Wijchen) naar Den Bosch en dan Vessem. Daar de Monastica via Postel, Namen naar Rocroi. Dan de Campaniensis via Reims en Troyes tot Vézelay, en vandaar de Via Lemovicensis naar St.-Jean-Pied-de-Port, via de variant over Nevers (in 2010 liep ik via Bourges). Tot slot de Camino Francés. Naar verwachting druk, dus tegenwoordig slaapplek reserveren (?), maar zo mooi. Ik zie wel hoe druk het is, dat zal waarschijnlijk september worden dat ik daar loop.
De eerste week loopt waarschijnlijk wandelvriend Ad mee, erg leuk, daarna stap ik alleen door. Ik probeer onderweg mijn website bij te houden via mijn mobieltje, maar dat zal niet elke dag lukken, en mogelijk alleen een kort verslag en geen foto’s. Als er mensen zijn die mij volgen doet het mij erg goed reacties te lezen, die steun en support zal ik geregeld nodig hebben. Allez, on y va.