24 juni 2011. Mijn pelgrimstocht.
Op de reactie van Albert en Ton dat mijn tocht dit jaar minder bezinning heeft wil ik graag reageren. Toen ik vorig jaar op pad ging zat ik niet zo lekker in mijn vel. Het werk liep niet meer zoals ik wilde, het wennen aan de nieuwe werkkamer met zoveel mensen, ik wist me er geen raad mee. Dat had ook zijn weerslag op mijn gedrag thuis. De eerste 3 weken heb ik hier veel over nagedacht, hoe hiermee om te gaan. Dat waren soms emotionele momenten, hoe de stress, het negativisme, cynisme los te laten. De 4e week voelde ik dat er een ommekeer was, ik was rustiger, accepteerde tegenslag gemakkelijker. Helaas moest ik de tocht afbreken. Toen ik eind mei dit jaar opnieuw vertrok had ik het idee weer vooraan te moeten beginnen. Na twee dagen al merkte ik dat dit niet zo was. Zo’n lange pelgrimstocht kent meerdere fasen. De eerste fase, het nadenken over wat je dwars zit, het loslaten daarvan, bleek ik vorig jaar al te hebben afgesloten. Mijn relatie met het werk is veel soepeler geworden, mijn concentratievermogen verbeterd, mijn relatie met Janny is crescendo gegaan. Zij gaf al snel aan dat ik heel anders was teruggekomen.
Dit zijn dus niet twee verschillende pelgrimstochten, dit jaar is een logisch vervolg op vorig jaar, de volgende fase. Ik heb nu lopen denken aan hoe ik dingen kan sturen zoals ik ze wil hebben, vorig jaar wist ik nog niet eens wat ik wilde. Ik kan verder met mijn werk bij de RU, maar misschien ook heel wat anders gaan doen. dat vind ik nu niet belangrijk, ik zie straks wel welke kant het op gaat. En wat de relatie met Janny betreft loop ik aan allerlei leuke dingen te denken die we samen nog kunnen ondernemen, kortom invulling geven aan de behoefte om zoveel mogelijk uit het leven te halen. In deze tweede fase ontstaan ideeën en filosofeer ik over de uitwerking ervan.
Daarom is mijn tocht de afgelopen 4 weken veel minder emotioneel verlopen, ik ben weer de nuchtere Hollander die zichzelf is. Daarom is mijn tocht nu wellicht meer een wandelvakantie. Daarnaast is het nog steeds een training. Van het lichaam, want het is heerlijk elke dag zo in de weer te zijn. En van de geest. Geen ochtendstress bij het opstaan, rustig mijn spullen pakken, ontbijtje, wc en weg. Als ik zie hoe sommigen staan te stressen zodra ze naast het bed staan, alsof er een voorschrift is dat je binnen 20 minuten weg moet zijn. Ik probeer alles relaxed te doen, en me niet te storen of ergeren aan situaties waarop ik toch geen invloed heb. Dat lukt me niet altijd, ik trap nog te vaak in die valkuil, dit is nog steeds een leerproces voor me. Accepteren wat je geboden wordt, onderweg aan routes, drank, brood, niet alles is even fijn, maar het is de uitdaging voor mij om overal de positieve kant van te zien. Zo wil ik straks thuis ook mijn dagelijkse leven leiden, daar train ik nu voor, ik zit nog steeds in dit leerproces, maar ben denk ik op de goede weg.
Tegelijkertijd zit daar mijn angst, hoe zal het straks zijn als ik Santiago bereikt heb, en mijn leven thuis weer oppak. Kan ik die positieve inslag vasthouden, of verval ik in mijn oude gewoonten en wordt een nieuwe camino nodig? De tijd zal het me leren.
De camino doen in al zijn eenvoud, zonder verplichtingen is mooi, maar ik mis Janny, al vanaf de eerste dag. Dat was vorig jaar anders, toen was ik veel meer met mezelf bezig. Ik mis Marlies, thuis, mijn familie, vrienden, de biljartclub, mijn gitaar. Daarom is de tocht dit jaar veel meer een prestatietocht geworden, net als de vierdaagse. Dan wil ik de finish en mijn vierdaagsekruisje halen, nu wil ik Santiago halen, doorzetten, ook al mis ik thuis.
Daarom denk ik dat ik blij ben als ik in Santiago aankom, dan heb ik mijn tocht afgerond. Ik hoef niet verdrietig te zijn dat het wandelen voorbij is, ik heb geen bezinning nodig door verder te wandelen, want ik weet hoe goed het thuis is, en daar wil ik zo snel mogelijk heen.
Het is een mooie tocht, en in Santiago is het mooi geweest. Vorig jaar en dit jaar zijn één proces, dat me geleerd heeft anders in het leven te staan en tegen dingen aan te kijken. En te genieten van alle mooie jaren die ik met Janny en Marlies nog mag hebben. Hopelijk zijn het er veel.
REACTIES:
24 juni 2011 17:40 | Door: Ton Peterse
Harry, ik wilde absoluut niet suggeren dat je beschrijving en beleving van je huidige tocht oppervlakkig zou zijn. Ik had al begrepen dat je momenteel heel anders in je schoenen staat dan een jaar geleden. Zoals je zegt ben je veranderd, is er meer duidelijkheid en richting in je leven.
Ik vind het heel verhelderend dat je de verschillende fasen van je tocht schetst, daar heb ik nooit zo bij stilgestaan. Mijn indruk is dat je dit jaar veel meer je tocht beschrijft, terwijl verleden jaar al wat je bezig hield en waar je met pelgrimsgenoten over sprak aan bod kwam. Eigenlijk wel logisch dus dat je – als resultaat van je eerste tocht – veel meer in balans bent dan een jaar geleden. Trouwens, ik bedenk me opeens dat een tocht niet alleen door ontbering, verlangen en pijn louterend/verhelderend kan werken, maar dat alleen al het samen onderweg zijn al voldoende kan zijn, zeker als je je basis, je thuis, hebt gevonden.
Harry, als je weer in Nijmegen terug bent filosofeer ik graag nog eens met je door over ‘de vragen des levens’ en in welke opzichten zo’n tocht antwoorden oplevert.
Hou vol en keep the faith!!