28 juli 2010. Limoges.

Ik lig al even wakker en tel de slagen van de kerkklok naast ons, na 5 verwacht ik stilte. Een 6e, shit, al 6 uur. We wilden om 5.15 uur opstaan en om 6 uur weg. Nou ja, dan maar later, om 6.50 uur uiteindelijk. Het heeft zo moeten zijn, wat een schitterende ochtend. Vanaf de gîte lopen we 800 meter naar beneden richting de oude Romeinse brug over de rivier de Vienne. De achter ons opkomende zon kijkt de voor ons staande volle maan in de ogen, samen besluiten ze de nevelbanken in het dal langzaam op te lossen in fantastische pasteltinten. Wonderbaarlijk mooi, romantisch, hier op dit moment zou ik met mijn geliefde willen zijn. Helaas.
Ik ben nu 15 dagen onderweg en heb al zoveel mooie dingen gezien dat ik dacht, mooier kan bijna niet. Toch slaagt Moeder Natuur er elke keer weer in om een nieuw geweldig menu voor te schotelen.
Buiten Saint-Leonard-de-Noblat klimmen we over een smal, steil pad over een lengte van 400 meter 70 meter omhoog. Dan klimmen we langzaam verder tot we 150 meter hoger zitten. Ik vind mijn outdoorhorloge met hoogtemeter toch wel een leuke gadget. Ook het kompas is al enkele keren van pas gekomen. Eenmaal boven genieten we van een prachtige terugblik op Saint-Leonard-de-Noblat in de optrekkende nevelslierten. Na ruim 10 indrukwekkende kilometers hebben we een drankje verdiend bij de bar in Aureil, lekkere koude cola.

Na deze stop wordt de route geleidelijk minder mooi en eindigt bijna in mineur. De laatste 7 km krijgen we te maken met de voorsteden van Limoges, en met Limoges zelf. Asfaltwegen en veel verkeer, drukte, dat hoort nu eenmaal bij een grote stad. De laatste honderden meters zijn weer mooi, we komen op een wandelpad langs de Vienne met blik op de kathedraal. Weer de Vienne dus, die een lus maakt van Saint-Leonard-de-Noblat naar Limoges, en de route van vandaag loopt westwaarts in plaats van zuidwaarts. Op dit pad staat een grote groep Franse pelgrimvrienden te wachten op Daniel en José. Ze spreken ons aan, maar omdat Daniel en José niet bij ons zijn zijn we minder interessant. Wel bieden ze ons te drinken aan, maar het enige wat ze nog hebben is rode wijn, waarvan ze trouwens het meeste zichtbaat merkbaar zelf al verbruikt hebben.
We steken een mooie oude brug over en na een steile finale staan we voor de kathedraal Saint-Etienne. Ernaast is het tehuis van de Sœurs Franciscaines, het is half 2. De rugzak mogen we er stallen, maar pas om 16 uur kunnen we naar onze kamer. Jammer, het is erg warm en benauwd geworden, ik heb veel gezweet en de onderbroek plakt en schuurt aan mijn lijf. Ik ben behoorlijk afgemat, later concludeer ik dat ik te weinig water gedronken heb. Na een blikje Icetea en Cola achter elkaar knap ik wat op. We drinken een biertje op een terrasje en gaan naar het Office de Tourisme. In het centrum vind ik een bankpasje op straat dat ik afgeef bij de OdT, hopelijk komt de eigenaar hier navraag doen. We krijgen hier ook een stempel in onze credencial. Bij La Fayette kopen we enkele spullen die we nodig hebben, ik een grotere heuptas. Na nog een terrasbezoek wandelen we terug naar de Sœrs. Daniel en José zijn hier inmiddels ook, plus een groep van 5 scouts met begeleider Serge, die een week lang de bourdon dragen, waar José wel blij om is (ze vindt hem erg zwaar). Hetzelfde traject lopen als de caminogroep brengt voor mijn gevoel toch wel enkele nadelen met zich mee. Zo wordt voor deze groep geruime tijd tevoren de pelgrimsherberg gereserveerd, dus als wij daags ervoor bellen is die soms vol. Nu ontstaat er een embouteillage voor de douches, het feit dat wij hier ruim eerder aankwamen telt niet. Ik besluit eerst de kathedraal te gaan bekijken, die is hier toch pal naast. Van binnen erg mooi, enkele foto’s gemaakt, aan de buitenkant wordt volop geklust dus minder fotogeniek. Weer terug in de kloosterherberg kan ik wel douchen, een lekkere douche, meteen de wandelkleren van vandaag wassen en de schuurplekken met Purol insmeren, dan 15 minuten op bed met de benen omhoog. Ondertussen krijgen we van de Franse pelgrimsvereniging allemaal een plastic wandelmok en een echt porseleinen coquille. Aardig, zien hoe ik die heelhuids mee krijg naar Santiago en weer naar huis. De stoet vertrekt naar de kathedraal voor de bénédiction. Het zal mijn onbekendheid met het RK geloof zijn, maar 3 dagen achter elkaar een bénédiction lijkt mij overdone. Per slot van rekening hebben we het de afgelopen 2 weken ook zonder gedaan.
Incy en ik drinken een mok koffie op de binnenplaats, waar ik in een heerlijke rust mijn dagboek bijschrijf. Daarna verder schrijven in de keuken, niet lang echter, het circus komt terug. De sœur vertelt ons dat eerst de scouts en 3 begeleiders eten gaan maken, want de scouts gaan daarna naar de film. Er zijn belangrijke dingen en belangrijke dingen. Soit, we hebben vanmiddag spullen gekocht voor ons avondeten, dan eten we gewoon wat later. Bon appetit en bonne nuit.

[Show as slideshow]

Vorige bericht                                                                    Volgende bericht