Het is alweer bijna 5 weken dat ik mijn tocht moest afbreken, en graag wil ik even reageren op de ontvangen reacties. Natuurlijk altijd Janny, al sinds eeuwen mijn onmisbare levensgezel. En mijn trouwe supporters Annelies (en Arie), René, en Gerrie (met Henk). Van jullie reacties heb ik slechts een week mogen genieten. René, ik hoop dat het jou in augustus veel beter vergaat op de del Norte, en wens je een hele mooie tocht met prachtige natuur en memorabele ontmoetingen.
In die 5 weken heb ik veel nagedacht hoe en waarom het zo is misgegaan. Uitsluitend Parkinson, of speelt er nog iets anders? Behalve het feit dat mijn benen en voeten elke dag vermoeider voelden, heb ik ook enkele blauwe nagels gelopen, zowel links als rechts. Thuis ben ik direct begonnen met een dagelijks rondje van een uur, soms een kwartier mee, en 2x een tocht van 13 km. Op mijn lage 4daagse schoenen, zonder grote rugzak. Geen centje pijn! Hoe kan dat nou?
In april kocht ik bij het Loopcentrum in Horst een nieuw paar wandelschoenen, wederom Meindl Vakuum Fit II Weit GTX, daar loop ik al jaren mee. Maar nu nam ik mede op advies van het Loopcentrum maat UK10,5 (EU45), terwijl ik altijd UK11 (EU46) droeg. Afgelopen zondag was ik bij de Lowastand op de 4daagse voor een nieuw paar lage wandelschoenen. Lowa heeft mijn voeten opgemeten, en de uitkomst was normale schoenmaat 45, dus wandelschoenen een maatje groter ofwel 46! Zouden de Meindls een maatje te klein zijn geweest, en de blauwe nagels en vermoeide benen verklaren? Volgens Lowa heel goed mogelijk.
Ik heb inmiddels contact gehad met het Loopcentrum, en ga er binnenkort een keer langs. Voeten opmeten en daarna een conclusie trekken, wel of niet de goede maat. Ofwel, wel of geen tegemoetkoming in een oplossing. Belangrijker vind ik, dat ik me door deze ontwikkeling nog niet heb neergelegd bij “einde camino”. Misschien gaat het wandelen met maat 46 Meindl wel goed, en anders met de lage 4daagse schoenen. Die t.z.t. met bepakte rugzak proberen, en dan zullen we volgend jaar eens verder kijken. Steun geeft me ook het verhaal van Annelien Oosterbaan, medewerker Radboud UMC van het Parkinsonteam, en zelf al 8 jaar patiënt. En pas 41 jaar, maar ze loopt wel de 4daagse!!! Met medicatie, dus mocht het nodig zijn dan kan ik altijd nog daarvoor gaan. En desnoods op de camino mijn rugzak laten vervoeren. Kortom, er gloort hoop, en dat is zo’n lekker gevoel, want hoop houdt een mens op de been. In mijn geval hopelijk letterlijk.