5 juni 2011. Ostabat.
’s-Ochtends bij het ontbijt is de stemming al wat beter, Bertus heeft redelijk geslapen, de Belg wel horen thuiskomen en snurken, en hem daarom vanmorgen bij het vroege opstaan niet ontzien. Boontje komt om zijn loontje. We zijn blij als we weer in de buitenlucht zijn, een prachtige dag roept ons op pad te gaan. Na een steile klim op ruim 5 km ontdekt Tootje dat ze haar mobieltje verloren is. Wij blijven bij haar rugzak terwijl zij terug naar beneden loopt. Een paar keer belt Bertus haar nummer in de hoop dat ze hem ergens hoort bellen, en loopt ook een eindje terug in haar richting. Uiteindelijk vindt ze hem terug op de plek waar ze was gaan plassen. Daarna doet Tootje weer opnieuw de steile klim, bij elkaar is ze 3 kwartier bezig. Jacobus zal wel een reden hebben gevonden om haar 2x die klim te laten doen.
Na ruim 12 km houden we weer een stop, nu vrijwillig. Ik zie een picknickbank in een grote tuin, en vraag de vrouw des huizes of we daar onze rust mogen houden. Tootje vraagt meteen of ze ook koffie voor ons heeft. Ja. Weer très gentil.
We moeten vandaag veel klimmen, maar worden beloond met een prachtig landschap met vergezichten. Onbegrensd genieten van deze grandioze route. Saint-Palais lopen we vlot door, het heeft een paar aardige straatjes. Dan begint de lange steile klim naar het toppunt van de dag, de Chapelle de Soyarce boven op een heuveltop. Geweldige vergezichten en bankjes in de schaduw. Plus een kraantje om onze voorraad water aan te vullen. Hier houden we onze lunchpauze. Ook het weer vandaag is super, half zonnig, enigszins benauwd, en redelijk wat schaduwweggetjes.
Het klimmen is nog niet gedaan, eerst dalen we sterk en dan gaan we weer flink omhoog. Op echt steile stukken moet ik af en toe adempauze nemen, de rest gaat gewoon goed. Na de klim en na 22 km komen we bij de mooi gerestaureerde kapel van Harambeltz. Nog 4 km naar Ostabat, weer flink omhoog. In Ostabat stoppen we eerst bij een bar voor cola en bier, dan nog 800 meter tot gîte Gainako-Etxea, weer flink klimmen, maar op de route naar Saint-Jean-Pied-de-Port, dus een voorschotje op morgen.
De gîte is prachtig gelegen, een schoon gebouw van 7 kamers voor 4 personen aan elkaar, elk met eigen WC en badkamer, en toegang tot het balkonterras met uitzicht op de Pyreneeën. Aan een lange waslijn kunnen de pelgrims hun wasgoed te drogen hangen, en inmiddels zijn er veel meer pelgrims, van de andere twee routes naar Saint-Jean-Pied-de-Port, dus die lange waslijn is nodig. Inclusief het avondeten en ontbijt kost dit € 35.
Na mijn douche en handwas installeer ik mij op het terras en geniet van de rust en het uitzicht. Plicht roept, dus eerst op mijn mobieltje mijn weblog bijhouden, er is geen PC hier. Dan komt Bertus, die heeft net een gigantisch grote koelkast met koud bier ontdekt, dus je begrijpt dat ik het webloggen even moet onderbreken.
We drinken eerst mijn kleine flesje Bordeaux op, met een stuk Emmentaler kaas, Tootje schuift aan en brengt een stuk lekkere worst mee. We zitten hier heerlijk, en dompelen ons in het genot van deze prachtige dag en deze mooie plek. Bertus haalt nog een flesje San Miguel voor ons.
Om 19.15 uur klinkt er een grote koebel, we mogen aan tafel. We nemen plaats aan twee lange tafels en beginnen met een aperitief. De gastheer, een echte Bask met baret, begint al snel gezang in te zetten in zowel het Baskisch als het Frans, en de rest mag hem nazingen. We eten vermicellisoep, paté met rauwe ham en cornichons en brood, sperzieboontjes met worstjes, kaas en koffie na. De kannen rode wijn gaan rond en worden bijtijds bijgevuld. Als de kaas arriveert begint ook het zingen weer. Het is een dolle boel en Bertus en ik vermaken ons prima. Om 21 uur zoeken we ons bed op, ik schrijf eerst nog mijn dagboek bij.
A demain.
Afstand vandaag: 24 km
Afstand totaal: 235 km
Herberg: particuliere gîte Gainako-Etxea
REACTIES:
5 juni 2011 19:36 | Door: peregrinofrans
Bonsoir Harry.
Ik hoop voor je dat je in Ostabat echt baskisch bier drinkt namelijk Akerbeltz. Je gaat om kwart over 7 eten. Daarna een aperitief, Txapa (baskisch). De gastheer met zijn typische Baskenbarret, een echte Bask, heeft net als de meeste Corsicanen een grote zangtraditie, en trakteert je op Baskische liederen, ook tijdens het eten. Ik heb 6 jaar geleden nog een poging ondernomen om het goed op te schrijven van een van de teksten: ” en descendant il y a de soulagement, en montant il y a beaucoup de peine”… En dan het samenzingen, hij zingt een regel voor, jij herhaalt! 😀
Morgen: de Bask (gastheer) is zeer enthousiast in het afscheid nemen, de vrouwen krijgen bijna een tongzoen van hem.
Je loopt in Baskenland en alle huizen in de dorpen zijn rood met wit gekleurd, echt heel mooi. De route loopt evenwijdig met de D993, soms er boven, soms er vlak langs, soms er gewoon overheen. Het laatste stuk gaat via D933, wel een drukke. Niet veel later komt je bij de Jacobspoort van St. Jean Pied de Port.
Bon Camino,