Vandaag een grote wijziging in de route. De gids gaat rechtstreeks naar Meerssen, maar de Pdf met de nieuwe route leidt naar Houthem/St. Gerlach, waar een echte pelgrimsrefugio is. Na een simpel ontbijtje bij de Zusters verlaat ik Sittard net als ik binnenkwam: door een ander mooi park, dit keer langs de Molenbeek.
Een eindje verder komt de Molenbeek uit in de Geleenbeek.
Bij Munstergeleen stuit ik op een bijzondere zwerfkei met de Keltische brongod Glanis.
Een bijbehorend bord geeft tekst en uitleg.
Weer iets verder een bijzondere rustplek;
Toch maar verder, net op pad. In de buurt van Geleen begint het klimwerk, eindelijk doemen de Limburgse heuvels op. Bovenaan de Danikerberg krijg ik uitzicht op Sweikhuizen.
Op weg naar Sweikhuizen kom ik door prachtige holle wegen, vergelijkbaar met de corredoiros in Galicië, door erosie ontstaan. geen foto, wel op de film t.z.t. Na Sweikhuizen (geen koffie!) volgt een mooie route door het Stammenderbos met het nodige klimwerk, weer een beek oversteken.
Eenmaal uit het bos kom ik langs de Annakapel van Spaubeek. Vanuit de 12e eeuw stond hier de Laurentiuskerk, die in 1837 werd afgebroken om in het centrum van Spaubeek een nieuwe te bouwen. Het bijbehorende kerkhof lag sinds de bouw van de spoorlijn Sittard-Heerlen in 1896 gescheiden van de kerk, vandaar de bouw van de Annakapel, die door de bewoners Oude Kerk wordt genoemd.
De route loopt langs Groot Genhout en dreigt ook langs de rand van Schimmert te gaan. Ik krijg wel zicht op de kerk,
en ook op de watertoren. Uiteindelijk draait de route toch richting watertoren zodat ik die van dichtbij te zien krijg.
De 38 m hoge watertoren is een winnend ontwerp van architect Jos Wielders uit 1927, gebouwd in de expressionistische stijl van de Amsterdamse School. Het is 12.50 uur en nu wordt het toch echt tijd voor een lunch met koffie. In dit deel van Schimmert kom ik bij een bakker, het is 12.55 uur, om 13 uur gaan ze dicht! Als ik zeg dat ik nog nergens koffie heb kunnen drinken vanaf Sittard en snel wat wil eten gaat de bakkersvrouw 2 broodjes kaas smeren, ondertussen krijg ik een bakkie koffie en 2 stukjes vlaai. Ik krijg tot 13.10 uur de tijd om dat buiten aan een tafeltje te nuttigen, gaat lukken, een broodje gaat mee in de rugzak voor morgenochtend. Super!
Na de lunch loop ik langs de kapel van Sint Rochus, bekend van het omhoog houden van zijn pij om zijn lepralittekens te laten zien. Vaak ook met een hondje aan zijn voeten en een stuk brood in de hand afgebeeld.
Na Schimmert gaat het verder over een paar glooiende veldwegen. Via een tunnel kruis ik de A79 en de spoorlijn en loop dan het landgoed van Chateau Sint Gerlach op. De route wordt hier op zijn Spaans aangegeven met schelpen in de grond.
Het Chateau zelf is een luxe hotel, haaks daarop ligt een restaurant met daarachter de kerk, waar ook de pelgrimsrefugio moet zijn.
Ik meld mij bij de receptie van het hotel voor de sleutel van de refugio, € 10 inclusief een tegoedbon voor een kop soep bij het Burgemeester Quicx restaurant. Morgen sleutels inleveren, dan krijg ik mijn credencial gestempeld terug. Gauw kijken bij de refugio, erg benieuwd.
Toegangsdeur refugio:
Via het toegangshek naar het kerkhofje richting de kerk kom ik bij de ingang, op film is het beter te zien. Mooie plek, 3 stapelbedden, kleine leefruimte met keuken en goede badkamer. Prima dit initiatief, geweldige plek voor een simpele pelgrim, zeker als je in je eentje bent is rust verzekerd.
Dan naar het restaurant, ik krijg een heerlijke grote kom kreeftensoep met stukken brood erbij, een echte maaltijdsoep. Met een lekker biertje erbij natuurlijk.
Een stukje geschiedenis over Sint Gerlach:
De kluizenaar zelf:
’s Avonds heb ik mijzelf getrakteerd op een diner in de tuin van het restaurant, maar de soep vanmiddag was te vullend. Ik laat het bij een kabeljauw, gezond en voedzaam. Wel een heel mooie plek om hier te zijn, misschien nog eens met Janny terugkeren als hotelgast hier.
Achter dit restaurant ligt de terrastuin, rechts van de kerk de ingang naar de refugio.
Na het eten nestel ik me bij de refugio buiten op een bankje om te lezen, dan komt beheerder Wiel voor een praatje. Hij is ooit zelf op de fiets naar Santiago geweest en vertelt uitgebreid over zijn belevenissen. Binnen hangen er ook foto’s van. Dan besluiten we buiten het landgoed naar Café De Holle Eik te gaan voor een drankje, buiten op het terras drinken we nog wat en kletsen het nodige af. Erg gezellig. Achteraf had ik evengoed hier een goedkoop soort pelgrimsmenu kunnen nuttigen, vanmiddag bij aankomst eerst verder moeten oriënteren dus. Nu naar bed, morgen de laatste, lange, etappe van Jacobspad Limburg.